ความรู้สึกที่มีต่อป่าต้นน้ำ
ตอนนี้โลกกำลังปรับสมดุลให้กับตัวเอง คำนี้ เพื่อนๆของฉันและหลายๆคนอาจไม่เข้าใจ มนุษย์เราทำทุกทางทุกอย่างเพื่อที่จะเอาชนะธรรมชาติหนี้ธรรมชาติสร้างเพื่ออำนวยความสะดวกสบายมาป้อนกิเลศที่มีอยู่ตัวเราทุกคนไม่เห็นคุณค่าของสิ่งที่ธรรมชาติให้เรามาพากันหนีทำลายความจริงเหมือนปรัชญาของนักปราชญ์คนหนึ่งว่า “โลกนี้มีเพียงพอสำหรับทุกคนแต่ไม่พอเพียงต่อความโลภของคนแม้คนเดียว”ฉัเองก็อยากมีชีวิตที่เพียงพอรู้จักเห็นคุณค่าของทุกสิ่งที่ได้มาไม่เคยรู้จักพอใจในสิ่งที่ฉันมี มีกิเลศมากอยากได้อยากมี อยากเป็น แต่ถึงตอนนี้ฉันได้ศึกษาได้รู้จักคำอธิบายของครูซึ่งสอนให้ฉันได้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงไม่เอากว้างแค่ในจังหวัดน่านตอนนี้มันมีสิ่งแปลกปลอมเข้ามาหลายคนคิดว่ามันเจริญแต่เราเจริญแล้วมีห้างใหญ่ รีสอร์ทตึกสูงๆในอำเภอเมืองรถบรรทุกผ่านไปมา เราเป็นเมืองน่าด้านที่จะเป็นทางผ่านสำหรับรถบรรทุกขนส่งในโรงงาน ถ่านหินริกไนซ์ประเทศลาว หลายคนประสบกับปัญหา ในการสร้างโรงงานไฟฟ้าจากถ่านหินริกไนซ์แต่หลายคนได้ผลประโยชน์มากมายจากจุดนี้ ตอนนี้สังคมเปลี่ยนคนก็เปลี่ยนฉันเองอยากให้ทุกคนได้รับรู้ปัญหานี้ร่วมกัน และหาทางแก้ไขนี้ด้วยกัน ถ้าหากเรายิ่งนี้จากธรรมชาติเท่าไหร่อีกหน่อยเราก็ต้องกลายเป็นส่วนหนึ่งในธรรมชาติหลายคนอาจคิดหลายอย่างหลายมุม ทุกคนคิดไม่เหมือนกัน คนนี้คิดอีกอย่างอีกคนคิดอีกอย่างจึงมีการโต้แย้งกันจนในที่สุดปัญหาก็เพิ่มมากขึ้นฉันเชื่อว่ามีทุกสิ่งจึงที่สามารถเชื่อคนหลายคนได้คือใจกับศิลปะถ้าเราลองนำความคิดนำใจมาแลกกันให้ต่อหน้าอย่างลับหลังมันจะทำให้เราได้เครือค่ายที่เชื่อฟัง เชื่อใจกันและมีจุดมุงหมายด้วยกัน ศิลปะก็เช่นเดียวกันศิลปะทุกแบบเป็นตัวถ่ายทอดความรู้ความจริงให้คนอื่นได้รับรู้ถึงปัญหานี้ด้วยและถ้าทางใจและศิลปะสิ่งดีงามๆให้กันทุกคนปัญหาที่เกิดขึ้นมันคงจะเบาลงบ้างและในที่สุดปัญหาก็จะกลายเป็นสิ่งที่ง่ายสำหรับเราถ้าหากเราเข้าใจฉันเองก็อยากให้ทุกคนรับรู้ถึงปัญหาที่เกิดขึ้นและช่วยกันร่วมมือกันแก้ไขปัญหาและความรู้ที่เรามีมาร่วมกันและร่วมกันทำในสิ่งที่ดี



ความรู้สึกหลังค่ายต้นกล้าศิลปะ
หลังจากเข้าค่ายนี้ ฉันก็ได้รู้ว่า มีคนคิดเหมือนกับฉันมากกว่าหรือน้อยกว่าฉันก็มีศิลปะทำให้เราเข้าถึงจิตใจของเราเอง ทำให้เราได้ทบทวนความคิด อุดมการณ์ และมองคนอื่นในค่ายนี้มีหลายคนหลายเผ่า ต่างถิ่นฐาน แต่เราก็มาอยู่ร่วมกันเพราะศิลปะกับธรรมชาติ พาพวกเรามาหรือเปล่า การได้เรียนรู้แลกเปลี่ยนความคิดเรื่องป่าศิลปะกับคนอื่นๆ ทำให้ฉันรู้ว่าธรรมชาติสำคัญต่อเรา ศิลปะเป็นหัวใจของเรา โลกรักเรา เรามีแสงแดด เรามีแม่น้ำ เรามีต้นหญ้า เรามีท้องฟ้า อยู่กับเราโอบกอดเราอยู่ตลอดเวลา แต่เรากับลืมว่า สิ่งที่ธรรมชาติให้เรามีค่ามากแค่ไหน ความรู้สึกที่มีต่อสิ่งแวดล้อม ต่อต้นไม้ ต่อลม ต่อหมอกของฉันมันกลายเป็นสิ่งที่พิเศษ ธรรมชาติให้พลังกับเราทุกวัน ทั้งกายและใจ ฉันเองเคยคิดว่าความสะดวกสบายที่มนุษย์ต่างต้องการที่ต้องการได้มันคือสิ่งที่สำคัญ แต่นี้มันก็แค่เคยคิด ค่ายนี้ธรรมชาติต้นไม้ทุกต้น แสงแดดและความสงบ ต่างหากที่เราต่างกำลังหนี ต่างหากมันคือสิ่งที่เราควรรักษาไว้ควรหวงแหน ธรรมชาติใบไม้ ต้นหญ้าแสงแดดเพราะเราคือสิ่งที่สำคัญที่สุดที่ธรรมชาติรัก แล้วเราเองก็ต้องรักธรรมชาติเช่นกัน