#
หลายครั้งมักมีเหตุแปลกๆ ไม่ค่อยสมเหตุสมผล หลายทีก็เพราะตัวเอง ไม่ได้มีใครมาบังคับ ทำให้ทีแรกจากตั้งใจว่าจะกลับบ้านไวๆ ไปพักผ่อน แต่สุดท้ายก็นั่งทำงานต่อจนค่ำมืด แล้วก็ไปนั่งรอรถเมล์ที่ป้ายรถนานนับชั่วโมง กลับถึงบ้านก็ห้าทุ่ม เที่ยงคืน
แต่ก็เป็นผลให้ได้เจอเรื่องราวแปลกๆ ได้ช่วยคนแก่รอรถเมล์ ได้เห็นแง่มุมงามๆ ของชีวิต ได้เห็นคนยิ้มแย้ม คนทำดีต่อกัน ได้อมยิ้ม ให้เรียนรู้ ได้คิดอะไรๆ ที่ปกติคิดไม่ถึงหรือไม่ได้พบเห็นกันบ่อยนัก
เมื่อคืนก็เป็นอีกวัน เด็กผู้หญิงสองคนในชุดไปรเวท คะเนอายุน่าจะอยู่ในวัยเรียนในมหาวิทยาลัย ขึ้นรถเมล์มาแล้วก็มานั่งในที่ว่างติดกันในแถวหลังสุด คุยกันเรื่องชีวิตและการเรียน เด็กผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นในอารมณ์ที่ไม่สู้มุ่งมั่นในสิ่งที่ทำนัก เพื่อนอีกคนจึงตอบกลับด้วยน้ำเสียงปกติ ราบเรียบแต่แฝงความคิดทรงพลังว่า
"จะทำอะไร ต้องตั้งเป้าหมายเอาไว้นะ ไม่อย่างงั้นหน่ะ วันที่เราเหนื่อย มันจะไม่มีแรงตะกาย แล้วสิ่งที่เราทำมันก็จะตายไป"
ฟังแล้วก็รู้สึกทึ่งและชื่นชม พลอยได้เรียนรู้ไปกับความคิดของเด็กรุ่นใหม่ที่ไม่ได้เปลือยเปล่าอย่างที่สังคมของผู้ใหญ่ตีขลุมด้วยอคติ และพลอยได้คำตอบกับตัวเองว่าคุ้มค่าที่นั่งรอรถเมล์นานนับชั่วโมงวันนี้ เพราะรอฟังวลีเด็ดจากเธอคนนี้นี่เอง
คิดสนุกๆ แล้วก็ยกให้เป็นวลีเด็ดแห่งวัน "Quote of The BUS" ไปเลย
เครดิต : ภาพจากเน็ต