โดย นายอับดุลอาสีด หยีเหม
ตำนานสำเภาเภตรา คำสาปถึง"ลูกรัก" 

ผมจะกล่าวเลาๆเรื่องตะเภาเภตรา             ตามที่เขาเล่ามาว่าเกาะเภตราก่อนเป็นเรื่องจริง

คุณปู่คุณยายเล่าไว้คงไม่แอบอิง             นิทานพื้นเมืองทุกสิ่งอาจเป็นจริงดังเขาเล่ามา

เกาะเภตราเกาะนี้ที่เขาบอก                    นั้นเป็นเรือเมืองนอก ทุกสินค้า

มีเศรษฐีคนหนึ่งซึ่งกลับมา                      เป็นลูกตาลูกยายแถวบ้านเรา

ประวัตินั้นมีมาแต่ช้านาน                         มีขอทานยากจน หม่นอับเฉา

อยู่สามคนตายาย ลูกชายเรา                  จึงส่งเขาให้เรียน เพียรวิชา

จะตัดความแต่เพียงย่อ ต่อไปนี้               ลูกชายที่ไปเรียน เพียรนั่นหนา   

พอได้ดิบได้ดี มีวิชา                               จนมีภรรยา ที่ร่ำรวย  

ต่างทำมาหากิน ทุกสินค้า                      อยู่กับภรรยา ที่แสนสวย  

จนลืมตาลืมยาย เมื่อได้รวย                   หลงความสวยของเมีย จนเสียคน   

อยู่วันหนึ่งกังวลจิตร คิดขึ้นมา               นึกถึงบิดรมารดา ให้สับสน   

จึงเอ่ยชวนภรรยา เมียหน้ามน                ลงเรือยนต์ที่ซื่อ ชื่อเภตรา   

เมื่อพ่อแม่รู้ข่าวว่า ลูกเจ้ากลับ               นั้นไปรับจับหมู นั้นมาฆ่า   

ทำด้วยความสับสนของ คนชรา             ลงเรือมาด้วยรัก ปักดวงใจ 

เมื่อเรือน้อยลอยถึง เรือเภตรา              เรียกลูกจ๋าลูกแม่ อยู่ที่ไหน 

แม่เรียกลูกด้วยรัก ปักดวงใจ               ด้วยห่วงใยแต่ลูก ทุกเวลา   

ฝ่ายลูกเมื่อมองเห็นแม่                       ก็ดุด่าว่าอีแก่ที่ไหนหนา   

ไม่ใช่แม่พี่หรอกบอกกับภรรยา            เหตุเพราะความอายเมียสายใจ   

แม่เสียใจร่ำร้องมองเห็นลูก                 พูดไม่ถูกเห็นลูกลืมช่างเลือนหาย   

ฝ่ายพ่อโกรธาลูกยาใจ                       จึงสาบให้เรือลูกล่มจมวารี  

สิ้นคำสาบของพ่อก็มีคลื่น                  พายุตื่นพัดมาอย่างเร็วรี่   

เภตราใหญ่ก็ได้ล่มจมวารี                   สิ่งก็มีทั้งสัตว์กระจัดกระจาย  

ทั้งแมวไก่กล้วยเต่าสิ่งเหล่านี้            ทั้งผ้าที่มีมาราคาหลาย  

ลอยจากเรือเภตรามาเรียงราย            เอาไว้เป็นเกาะทุกวันนั้นยังไง   

อยากขอเตือนฝูงชนทั้งชายหญิง       คำทุกสิ่งของพ่อแม่แน่แค่ไหน 

ดูแต่เรือเภตราที่วิไล                         ต้องมากลายเป็นเกาะเพราะพ่อแม่เอย.....