สิ้น แต่สำหรับคนที่บอกว่า การทำความดีเป็นเรื่องยาก อาจเป็นเพราะว่าใครหลายคนยังคิดว่าการทำความดีเป็นเรื่องที่ไกลจากตัว บ้างก็ไม่รู้ว่าจะต้องเริ่มอย่างไร ทำอย่างไร ถ้าทำคนเดียวแล้วจะมีประโยชน์อะไร และที่หนักสุดที่ผมเคยเห็นมาคือ บางคนอายที่จะทำความดี ....

ด้วย เหตุนี้เองผมจึงอยากให้ทุกคนได้เห็นว่า จริงๆ แล้ว เรื่องของการทำความดีนั้น ไม่ใช่เรื่องยากและไกลจากตัวของพวกเราเลย ความดีอยู่ใกล้เราทุกลมหายใจ เพียงแค่เราเริ่มคิดที่จะทำ ก็ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่สวยงาม และพื้นที่แห่งนี้จะเป็นพื้นที่ที่รวบรวมเรื่องราวของการทำความดีแบบสร้าง สรรค์ เพื่อเป็นแบบอย่างให้ใครหลายคนได้เกิดแรงบันดาลใจที่จะคิดและเริ่มลงมือทำ สิ่งดีๆ จากพลังและความสามารถที่ตนเองมี ผมหวังว่าเรื่องราวเหล่านี้คงจะช่วยจุด ประกายความดีในตัวของพวกคุณทุกคนได้ไม่มากก็น้อย .... แล้วคุณจะรู้ว่าคุณเองก็เป็นคนที่ดูดีและมีสไตล์ได้เช่นกัน

  หลายคนคงจำเหตุการณ์นำท่วมใหญ่ปี 2554 ได้เป็นอย่างดี ในทุกวันที่ใครหลายคนตื่นขึ้นมาเพื่อลุ้นและรอคอยว่าน้ำจะท่วมบ้านเรารึ เปล่านะ เปิดข่าวช่องไหนก็มีแต่การรายงานถึงผู้ประสบภัย มิหนำซ้ำ วันๆ หนึ่ง โทรศัพท์จากเพื่อนและคนรู้จักก็โทรมาบ่อยกว่าปกติ พร้อมทักทายด้วยวลียอดฮิตว่า “บ้านเธอท่วมรึยังอะ” ประหนึ่งว่าจะแข่งขันหรืออวดว่าบ้านใครท่วมก่อนแล้วจะชนะก็มิปาน

    สิ่งเหล่านี้ทำให้หลายคนตกอยู่ในสภาวะจิตตก กังวล และหวาดกลัว จนไม่เป็นอันทำอะไร ไม่กล้าที่จะออกไปไหน เพราะกลัวว่าออกไปแล้วจะกลับเข้าบ้านไม่ได้ วันๆ เอาแต่ชะโงกดูหน้าบ้านว่านำ้จะมาหรือไม่มานะ ... เค้ามีกิจกรรมจิตอาสาที่ไหนก็ไม่เคยออกไปช่วย ผมถามหน่อยเถอะครับว่า ถ้าเรามัวแต่รอแบบนี้ ...แล้วเราจะได้อะไรขึ้นมาหรือครับ?

    ผมคนหนึ่งแหละที่ไม่นั่งรอหรือลุ้นว่าน้ำมันจะมาท่วมบ้านเมื่อไหร่ ผมคิดเพียงแต่ว่าตอนนี้น้ำมันยังไม่มา แล้วเราจะเอาเวลาที่นั่งรอ นั่งลุ้น ไปช่วยคนที่เขาเดือดร้อนได้อย่างไรบ้าง ผมเชื่อว่าหลายๆ คนในตอนนั้นก็คิดเหมือนกับผม หลายคนออกไปช่วยกิจกรรมจิตอาสาตามที่ต่างๆ ไม่ว่า จะเป็นการปั้นอีเอ็มบอลยอดฮิต แพ็คถุงยังชีพ ทำสุขาเคลื่อนที่ ช่วยดูแลคนเจ็บ และอื่นๆ อีกมากมาย ผมเองก็เป็นคนหนึ่งที่ไปทำมาแล้วแทบทุกอย่าง ... แต่แค่แรงเดียวของผมมันคงไม่เพียงพอกับปัญหาที่ใหญ่และหนักหนาเช่นนี้หรอก

 
    เช้าวันหนึ่งที่หยุดงาน (29 ตุลาคม 2554) ผมตื่นขึ้นมาและคิดได้ว่ายังมีเพื่อนผมอีกหลายคนที่หยุดงานในช่วงนั้น แล้วเราจะอยู่เฉยทำไม ผมไล่เรียงโทรหาเพื่อนที่หยุดงานเพื่อชวนมาทำกิจกรรมดีๆ ที่ผมคิดไว้ ซึ่งนั่นก็คือ กิจกรรม “ระดมกอด ระดมทุน” เพราะผมเชื่อว่าหลายคนที่เจอกับปัญหาน้ำท่วม ณ ขณะนั้น ย่อมต้องการคนเห็นใจและให้กำลังใจ จึงเกิดเป็นการระดมกอดเพื่อส่งต่อความรู้สึกดีๆ และสามารถสร้างมูลค่าเพิ่มได้อีกด้วย

    สายวันนั้นเพื่อนๆ พี่ๆ ที่ว่างงานก็มารวมตัวกันที่ร้านกาแฟเจ้าประจำแถวบ้าน ใครที่มีความถนัดทางศิลปะ ก็บรรเลงทำป้ายและกล่องรับบริจาค ใครหน้าตาดีหน่อย ก็แต่ตัวเรียกแขกไป คนที่เหลือก็ช่วยคิดและวางแผนว่าจะไปที่ไหน และ จะเดินทางอย่างไร เมื่อใจพร้อมและท้องอิ่มแล้ว พวกเรา 7 คนก็ออกเดินทางไปยังห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งย่านอโศก เพราะ เป็นห้างสรรพสินค้าใหม่ อีกทั้งยังเป็นแหล่งเชื่อมต่อการเดินทางของผู้คน ไม่ว่าจะเป็นรถไฟฟ้าและรถไฟใต้ดิน รวมถึงเป็นแหล่งที่มีชาวต่างชาติเป็นจำนวนมาก (ช่างเป็นจุดยุทธศาสตร์ที่ดีมาก)  เราใช้เวลายืนอยู่หน้าห้างสรรพสินค้าดังกล่าว กว่า 1 ชั่วโมงครับ และเราก็ได้รับการตอบรับจากผู้คนที่ผ่านไปผ่านมาเป็นอย่างดี เชื่อไหมครับว่า เพียง 1 ชั่วโมง เราได้เงินถึง 8,700 บาท ผมว่ามันก็เป็นจำนวนที่ไม่น้อยเลยนะครับสำหรับครั้งแรกของพวกเรา ลองคิดดูว่าถ้าเราคนเดียวมีกำลังบริจาคสักห้าสิบบาท ร้อยบาท มันก็คงจะเป็นจำนวนเงินเท่านั้น แต่กิจกรรมที่เราไปทำมันกลับสร้างเม็ดเงินเพิ่มขึ้นได้อย่างมากมาย แต่ในการทำความดีบางทีก็มีอุปสรรคอยู่บ้างครับ วันนั้นเราโดนพี่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไล่ เพราะ ไม่ได้ขออนุญาติห้างฯ ของเขาก่อน และเราได้รับสายจากทางบ้านครับ ว่าสิ่งที่เรารอคอย คือ “น้องน้ำ” ได้มาเยี่ยมแถวบ้านพวกเราแล้ว เราเลยจำเป็นต้องหยุดกิจกรรมและนำเงินไปบริจาคร่วมกับ ช่อง 3 พร้อมกลับบ้านด้วยความอิ่มใจ ....

    สิ่งหนึ่งที่ผมได้เรียนรู้จากการออกมาทำกิจกรรมในครั้งนี้ คือ ไม่ว่าจะเป็นคนชาติไหนก็ตาม เมื่อเราเห็นเพื่อนมนุษย์เกิดปัญหา ทุกคนพร้อมและยินดีที่จะช่วยเหลือกันและกันเสมอ ทำให้ผมเห็นว่าน้ำใจของคนเรายังไม่ได้แห้งเหือดหายไปเสียทีเดียว แล้วสำหรับคนที่ยังไม่เคยได้ลองทำอะไรเพื่อสังคม คุณจะรอถึงเมื่อไหร่ครับ ... ถ้ารอ...แล้วไม่ได้อะไร ก็ลองหันมาทำอะไรดีๆ กันดูบ้างนะครับ